Перевод: со всех языков на немецкий

с немецкого на все языки

(EN) viscus

  • 1 viscus

    1. vīscus, eris, n. u. häufiger Plur. viscera, um, n. (vieo), die inneren Teile des tierischen Körpers, die Eingeweide, I) eig. u. übtr.: A) eig.: 1) im allg.: viscus omne, Cels.: rancenti viscere, Lucr. – 2) insbes., die Eingeweide, sowohl die edleren, wie Lunge, Leber, Herz usw., als die unedleren, wie Magen, Gedärme usw., Cels. u.a.: Tityus viscere pascit aves, Leber, Tibull.: haerentia viscere tela, Herz oder Brust, Ov.: dah. viscera, Mutterleib, Quint. u. Ov., Magen, Ov., Gedärme, Ov., Hoden, Plin. u. Petron., die säugende Brust, Nemes.: viscera spargere, die Eingeweide nach allen Seiten hervordringen lassen (v. Selbstmörder), Sen. de prov. 2, 11. – B) übtr., viscera, das Fleisch, soweit die Haut es bedeckt, e visceribus sanguis exeat, Cic.: viscera eorum apponit, Cic.: boum visceribus vesci, Cic. – II) meton., Plur. viscera, 1) v. Pers.: a) das eigene Fleisch, Fleisch und Blut = das eigene Kind, die eigenen Kinder, diripiunt avidae viscera nostra ferae, Ov.: nec dolor armasset contra viscera matrem, Ov.: eripite viscera mea ex vinculis, Curt.: viscera sua visceribus suis aleret, Val. Max.: bildl., v. den eigenen Schriften, viscera sua flammis inicere, Quint. 6. prooem. § 3. – b) die Lieblinge, magnarum domuum, Iuven. 3, 70. – 2) die Eingeweide = das Innere, Innerste einer Sache, viscera montis, Verg.: terrae, Ov.: telluris ima, Sil.: rei
    ————
    publicae, Cic.: causae, Cic.: inhaeret in visceribus malum, Cic.: quae mihi in visceribus haerent, in dem Innersten meiner Seele, tief in dem Gedächtnis, Cic.: intima viscera animae meae, Augustin.: tyrannus haerens visceribus nobilissimae civitatis, Liv.: neu in viscera vertite vires, gegen eure eigenen Mitbürger führt nicht Bürgerkrieg, Verg. – 3) das Herzblut = Mittel, Vermögen, aerarii, Cic.: pecunia erepta ex rei publicae visceribus, dem Herzblute des Staates abgepreßtes, Cic.: de visceribus suis et filii sui satisfacere alci, Cic.
    ————————
    2. viscus, ī, m., s. viscum .

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > viscus

  • 2 viscus [1]

    1. vīscus, eris, n. u. häufiger Plur. viscera, um, n. (vieo), die inneren Teile des tierischen Körpers, die Eingeweide, I) eig. u. übtr.: A) eig.: 1) im allg.: viscus omne, Cels.: rancenti viscere, Lucr. – 2) insbes., die Eingeweide, sowohl die edleren, wie Lunge, Leber, Herz usw., als die unedleren, wie Magen, Gedärme usw., Cels. u.a.: Tityus viscere pascit aves, Leber, Tibull.: haerentia viscere tela, Herz oder Brust, Ov.: dah. viscera, Mutterleib, Quint. u. Ov., Magen, Ov., Gedärme, Ov., Hoden, Plin. u. Petron., die säugende Brust, Nemes.: viscera spargere, die Eingeweide nach allen Seiten hervordringen lassen (v. Selbstmörder), Sen. de prov. 2, 11. – B) übtr., viscera, das Fleisch, soweit die Haut es bedeckt, e visceribus sanguis exeat, Cic.: viscera eorum apponit, Cic.: boum visceribus vesci, Cic. – II) meton., Plur. viscera, 1) v. Pers.: a) das eigene Fleisch, Fleisch und Blut = das eigene Kind, die eigenen Kinder, diripiunt avidae viscera nostra ferae, Ov.: nec dolor armasset contra viscera matrem, Ov.: eripite viscera mea ex vinculis, Curt.: viscera sua visceribus suis aleret, Val. Max.: bildl., v. den eigenen Schriften, viscera sua flammis inicere, Quint. 6. prooem. § 3. – b) die Lieblinge, magnarum domuum, Iuven. 3, 70. – 2) die Eingeweide = das Innere, Innerste einer Sache, viscera montis, Verg.: terrae, Ov.: telluris ima, Sil.: rei publicae, Cic.: causae, Cic.: inhaeret in visceribus malum, Cic.: quae mihi in visceribus haerent, in dem Innersten meiner Seele, tief in dem Gedächtnis, Cic.: intima viscera animae meae, Augustin.: tyrannus haerens visceribus nobilissimae civitatis, Liv.: neu in viscera vertite vires, gegen eure eigenen Mitbürger führt nicht Bürgerkrieg, Verg. – 3) das Herzblut = Mittel, Vermögen, aerarii, Cic.: pecunia erepta ex rei publicae visceribus, dem Herzblute des Staates abgepreßtes, Cic.: de visceribus suis et filii sui satisfacere alci, Cic.

    lateinisch-deutsches > viscus [1]

  • 3 viscus [2]

    2. viscus, ī, m., s. vīscum /.

    lateinisch-deutsches > viscus [2]

  • 4 viscus

    Viskus m, Eingeweideorgan n

    Fachwörterbuch Medizin Englisch-Deutsch > viscus

  • 5 abdominal viscus

    Abdominalorgan n, Bauchorgan n

    Fachwörterbuch Medizin Englisch-Deutsch > abdominal viscus

  • 6 hollow viscus

    Hohlorgan n

    Fachwörterbuch Medizin Englisch-Deutsch > hollow viscus

  • 7 viscum

    vīscum, ī, n. (ἰξός), I) die Mistel, Verg. u. Plin. – II) meton., der aus den Mistelbeeren bereitete Vogelleim, Cic. u.a. – übtr., etwa Leimrute, viscus merus vestra est blanditia, Plaut.: tactus sum vehementer visco (der Liebe), Plaut.: bildl. quam (animam) de visco tam tenaci mortis exuistis, Augustin. – / Nbf. viscus, ī, m., Plaut. Bacch. 50 G., s. vorh.

    lateinisch-deutsches > viscum

  • 8 viscum

    vīscum, ī, n. (ἰξός), I) die Mistel, Verg. u. Plin. – II) meton., der aus den Mistelbeeren bereitete Vogelleim, Cic. u.a. – übtr., etwa Leimrute, viscus merus vestra est blanditia, Plaut.: tactus sum vehementer visco (der Liebe), Plaut.: bildl. quam (animam) de visco tam tenaci mortis exuistis, Augustin. – Nbf. viscus, ī, m., Plaut. Bacch. 50 G., s. vorh.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > viscum

  • 9 aprinus

    aprinus, a, um (aper, s. Prisc. 2, 59), vom Wildschweine, viscus, Lucil. fr. inc. 121 M.: dens, Augustin. de civ. dei 6, 7: dentes, Solin. 32, 30 M.: subst., aprina, ae, f., Schwarzwildbret, Iudic. coci et pist. 84 R. (Wernsdorf apruna). Vgl. Gloss. ›aprina, συάγριον (sc. κρέας)‹ u. ›aprinum, συάγρειον‹. – Oft Variante von aprunus, w. s.

    lateinisch-deutsches > aprinus

  • 10 aprugnus

    aprūgnus ( aprūnus), a, um (aper), vom Eber ( Wildschwein), α) Form aprūgnus, callum, Plaut. Pers. 305; Poen. 579 (vgl. Serv. Verg. Aen. 11, 65): lumbi, sinciput, Metell. pontif. b. Macr. sat. 3, 13 (2, 9), 12: viscus, Lucil. fr. b. Charis. 83, 15 K. (vgl. aprinus). – β) Form aprūnus, callum, Cato b. Plin. 8, 210: lumbus, Plin. 8, 210: adeps, Plin. 28, 167: sumina, Lampr. Heliog. 21, 3: dentes, Mart. Cap. 2, 197: condimentum, Apic. 8, 330: perna, Apic. 8, 339. – subst., aprūna, ae, f., Schwarzwildbret, Capitol. Max. 28, 2 u. Spart. Hel. Ver. 5, 4 P. (Jordan aprugna). Edict. Diocl. 4, 43. Charis. 83, 13. Not. Tir. 108, 27. – / Vgl. über aprinus u. aprunus Schuch Apic. 8, 330.

    lateinisch-deutsches > aprugnus

  • 11 eviscero

    ē-vīscero, (āvī), ātum, āre (ex u. viscus), I) (= exentero) der Eingeweide berauben, ausweiden, u. so zerfleischen, eig. u. übtr.: a) eig.: (columbam) pedibus eviscerat uncis, vom Habicht, Verg.: polluto eviscerat ungue, von Geryon, Sil. – evisceratus, Enn. u. Pacuv. fr.: evisceratum corpus patris, Cic. poët.: eviscerata corpora, Lact.: eviscerata divi corporis forma, eingeweide- u. fleischlose, Apul. – b) übtr., abluere terras et eviscerare, gleichs. ausweiden = auswaschen, Sen. nat. qu. 4, 2, 10. – opes suas, ausleeren, Cod. Iust. 3, 29, 7. – fidem, Ambros. Luc. 4. § 26. – cum curis eviscerarer, gequält wurde, Augustin. conf. 6, 6 extr. – II) aus dem Eingeweide od. Fleische herausnehmen, Solin. 53, 26.

    lateinisch-deutsches > eviscero

  • 12 inflabilis

    īnflābilis, e (inflo), I) aufblasbar, viscus, v. der Lunge, Lact. de opif. 11, 4. – II) blähend, cibi, Cael. Aur. de morb. acut. 2, 40, 233; 3, 17, 139 u.a.

    lateinisch-deutsches > inflabilis

  • 13 lacteolus

    lacteolus, a, um (Demin. v. lacteus), milchweiß, puellae, Catull. 55, 17: agnus, Prud. perist. 11, 245: viscus, Auson. ep. 7, 46. p. 145 Schenkl: spiritus Eulaliae, Prud. perist. 3, 165.

    lateinisch-deutsches > lacteolus

  • 14 latrocinor

    latrōcinor, ātus sum, āri (2. latro), I) Kriegsdienste tun, Soldat sein, Plaut trin. 599. Plaut. fr. bei Non. 134, 27; vgl. Varro LL. 7, 52. – II) übtr., Freibeuterei-, Räuberei-, Straßenräuberei od. Seeräuberei treiben (auch v. unbefugten Kriegführen), Cic. u.a.: m. Dat., latr. navibus Romanorum, die Sch. der R. kapern, Eutr. 3, 7 in.: m. Acc., piratae simul terras ac maria latrocinantes, durch Raubzüge unsicher machend, Sen. contr. 1, 2, 8. – u. dav. übtr.: a) v. Raubfischen, auf etw. Jagd machen, pastinaca, Plin. 9, 144. – b) vom sezierenden Arzte, ita mortui praecordia et viscus in conspectum latrocinantis medici dari necesse est tale, quale etc., des mörderischen Arztes, Cels. 1. prooem. p. 7, 35 D. – / Aktive Nbf. Infin. latrocinare, Vopisc. Prob. 16, 6.

    lateinisch-deutsches > latrocinor

  • 15 viscellum

    vīscellum, ī, n. (Demin. v. 1. viscus), Füllsel aus Fleisch, Cael. Aur. de morb. acut. 2, 9, 54. Plin. Val. 5, 25.

    lateinisch-deutsches > viscellum

  • 16 viscera

    vīscera, um, n., s. 1. vīscus.

    lateinisch-deutsches > viscera

  • 17 visceralis

    vīscerālis, e (1. viscus), im Inneren einer Sache befindlich, innerlich, motus, Augustin. serm. 28, 4.

    lateinisch-deutsches > visceralis

  • 18 visceratim

    vīscerātim, Adv. (s. 1. vīscus), stückweise, Enn. fr. scen. 119.

    lateinisch-deutsches > visceratim

  • 19 viscereus

    vīscereus, a, um (viscus, eris), aus Fleisch bestehend, Fleisch-, arvum, Prud. apoth. 1025.

    lateinisch-deutsches > viscereus

  • 20 aprinus

    aprinus, a, um (aper, s. Prisc. 2, 59), vom Wildschweine, viscus, Lucil. fr. inc. 121 M.: dens, Augustin. de civ. dei 6, 7: dentes, Solin. 32, 30 M.: subst., aprina, ae, f., Schwarzwildbret, Iudic. coci et pist. 84 R. (Wernsdorf apruna). Vgl. Gloss. ›aprina, συάγριον (sc. κρέας)‹ u. ›aprinum, συάγρειον‹. – Oft Variante von aprunus, w. s.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > aprinus

См. также в других словарях:

  • Viscus — Vis cus, n.; pl. {Viscera}. [L., perhaps akin to E. viscid.] (Anat.) One of the organs, as the brain, heart, or stomach, in the great cavities of the body of an animal; especially used in the plural, and applied to the organs contained in the… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • viscus — [vis′kəs] n. [L] sing. of VISCERA …   English World dictionary

  • Viscus — In anatomy, a viscus (IPAEng|ˈvɪskəs) (plural: viscera IPA|/ˈvɪsərə/) is an internal organ of an animal (including humans), in particular an internal organ of the thorax or abdomen. The viscera, when removed from a butchered animal, are known… …   Wikipedia

  • Viscus — viduriai statusas T sritis gyvūnų anatomija, gyvūnų morfologija atitikmenys: lot. Viscus ryšiai: platesnis terminas – pagrindiniai terminai …   Veterinarinės anatomijos, histologijos ir embriologijos terminai

  • viscus — noun (plural viscera) Etymology: Latin (plural viscera) Date: 1651 1. an internal organ of the body; especially one (as the heart, liver, or intestine) located in the great cavity of the trunk proper 2. plural heart 4 …   New Collegiate Dictionary

  • viscus — /vis keuhs/, n. sing. of viscera. * * * …   Universalium

  • viscus — noun a) One of the organs, as the brain, heart, or stomach, in the great cavities of the body of an animal; especially used in the plural, and applied to the organs contained in the abdomen. b) Specifically, the intestines …   Wiktionary

  • viscus — An organ of the digestive, respiratory, urogenital, and endocrine systems as well as the spleen, the heart, and great vessels; hollow and multilayered walled organs studied in splanchnology. [L. the soft parts, internal organs] * * * vis·cus vis… …   Medical dictionary

  • viscus — viscous …   American English homophones

  • viscus — n. any of the internal organs of the body (especially in the abdominal cavity, i.e. the intestines) …   English contemporary dictionary

  • viscus — [ vɪskəs] singular form of viscera. Origin from L …   English new terms dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»