-
1 viscus
1. vīscus, eris, n. u. häufiger Plur. viscera, um, n. (vieo), die inneren Teile des tierischen Körpers, die Eingeweide, I) eig. u. übtr.: A) eig.: 1) im allg.: viscus omne, Cels.: rancenti viscere, Lucr. – 2) insbes., die Eingeweide, sowohl die edleren, wie Lunge, Leber, Herz usw., als die unedleren, wie Magen, Gedärme usw., Cels. u.a.: Tityus viscere pascit aves, Leber, Tibull.: haerentia viscere tela, Herz oder Brust, Ov.: dah. viscera, Mutterleib, Quint. u. Ov., Magen, Ov., Gedärme, Ov., Hoden, Plin. u. Petron., die säugende Brust, Nemes.: viscera spargere, die Eingeweide nach allen Seiten hervordringen lassen (v. Selbstmörder), Sen. de prov. 2, 11. – B) übtr., viscera, das Fleisch, soweit die Haut es bedeckt, e visceribus sanguis exeat, Cic.: viscera eorum apponit, Cic.: boum visceribus vesci, Cic. – II) meton., Plur. viscera, 1) v. Pers.: a) das eigene Fleisch, Fleisch und Blut = das eigene Kind, die eigenen Kinder, diripiunt avidae viscera nostra ferae, Ov.: nec dolor armasset contra viscera matrem, Ov.: eripite viscera mea ex vinculis, Curt.: viscera sua visceribus suis aleret, Val. Max.: bildl., v. den eigenen Schriften, viscera sua flammis inicere, Quint. 6. prooem. § 3. – b) die Lieblinge, magnarum domuum, Iuven. 3, 70. – 2) die Eingeweide = das Innere, Innerste einer Sache, viscera montis, Verg.: terrae, Ov.: telluris ima, Sil.: rei————publicae, Cic.: causae, Cic.: inhaeret in visceribus malum, Cic.: quae mihi in visceribus haerent, in dem Innersten meiner Seele, tief in dem Gedächtnis, Cic.: intima viscera animae meae, Augustin.: tyrannus haerens visceribus nobilissimae civitatis, Liv.: neu in viscera vertite vires, gegen eure eigenen Mitbürger führt nicht Bürgerkrieg, Verg. – 3) das Herzblut = Mittel, Vermögen, aerarii, Cic.: pecunia erepta ex rei publicae visceribus, dem Herzblute des Staates abgepreßtes, Cic.: de visceribus suis et filii sui satisfacere alci, Cic.————————2. viscus, ī, m., s. viscum ⇒. -
2 viscus [1]
1. vīscus, eris, n. u. häufiger Plur. viscera, um, n. (vieo), die inneren Teile des tierischen Körpers, die Eingeweide, I) eig. u. übtr.: A) eig.: 1) im allg.: viscus omne, Cels.: rancenti viscere, Lucr. – 2) insbes., die Eingeweide, sowohl die edleren, wie Lunge, Leber, Herz usw., als die unedleren, wie Magen, Gedärme usw., Cels. u.a.: Tityus viscere pascit aves, Leber, Tibull.: haerentia viscere tela, Herz oder Brust, Ov.: dah. viscera, Mutterleib, Quint. u. Ov., Magen, Ov., Gedärme, Ov., Hoden, Plin. u. Petron., die säugende Brust, Nemes.: viscera spargere, die Eingeweide nach allen Seiten hervordringen lassen (v. Selbstmörder), Sen. de prov. 2, 11. – B) übtr., viscera, das Fleisch, soweit die Haut es bedeckt, e visceribus sanguis exeat, Cic.: viscera eorum apponit, Cic.: boum visceribus vesci, Cic. – II) meton., Plur. viscera, 1) v. Pers.: a) das eigene Fleisch, Fleisch und Blut = das eigene Kind, die eigenen Kinder, diripiunt avidae viscera nostra ferae, Ov.: nec dolor armasset contra viscera matrem, Ov.: eripite viscera mea ex vinculis, Curt.: viscera sua visceribus suis aleret, Val. Max.: bildl., v. den eigenen Schriften, viscera sua flammis inicere, Quint. 6. prooem. § 3. – b) die Lieblinge, magnarum domuum, Iuven. 3, 70. – 2) die Eingeweide = das Innere, Innerste einer Sache, viscera montis, Verg.: terrae, Ov.: telluris ima, Sil.: rei publicae, Cic.: causae, Cic.: inhaeret in visceribus malum, Cic.: quae mihi in visceribus haerent, in dem Innersten meiner Seele, tief in dem Gedächtnis, Cic.: intima viscera animae meae, Augustin.: tyrannus haerens visceribus nobilissimae civitatis, Liv.: neu in viscera vertite vires, gegen eure eigenen Mitbürger führt nicht Bürgerkrieg, Verg. – 3) das Herzblut = Mittel, Vermögen, aerarii, Cic.: pecunia erepta ex rei publicae visceribus, dem Herzblute des Staates abgepreßtes, Cic.: de visceribus suis et filii sui satisfacere alci, Cic.
-
3 viscus [2]
2. viscus, ī, m., s. vīscum /.
-
4 viscus
Viskus m, Eingeweideorgan n -
5 abdominal viscus
Abdominalorgan n, Bauchorgan n -
6 hollow viscus
Hohlorgan n -
7 viscum
vīscum, ī, n. (ἰξός), I) die Mistel, Verg. u. Plin. – II) meton., der aus den Mistelbeeren bereitete Vogelleim, Cic. u.a. – übtr., etwa Leimrute, viscus merus vestra est blanditia, Plaut.: tactus sum vehementer visco (der Liebe), Plaut.: bildl. quam (animam) de visco tam tenaci mortis exuistis, Augustin. – / Nbf. viscus, ī, m., Plaut. Bacch. 50 G., s. vorh.
-
8 viscum
vīscum, ī, n. (ἰξός), I) die Mistel, Verg. u. Plin. – II) meton., der aus den Mistelbeeren bereitete Vogelleim, Cic. u.a. – übtr., etwa Leimrute, viscus merus vestra est blanditia, Plaut.: tactus sum vehementer visco (der Liebe), Plaut.: bildl. quam (animam) de visco tam tenaci mortis exuistis, Augustin. – ⇒ Nbf. viscus, ī, m., Plaut. Bacch. 50 G., s. vorh. -
9 aprinus
aprinus, a, um (aper, s. Prisc. 2, 59), vom Wildschweine, viscus, Lucil. fr. inc. 121 M.: dens, Augustin. de civ. dei 6, 7: dentes, Solin. 32, 30 M.: subst., aprina, ae, f., Schwarzwildbret, Iudic. coci et pist. 84 R. (Wernsdorf apruna). Vgl. Gloss. ›aprina, συάγριον (sc. κρέας)‹ u. ›aprinum, συάγρειον‹. – Oft Variante von aprunus, w. s.
-
10 aprugnus
aprūgnus ( aprūnus), a, um (aper), vom Eber ( Wildschwein), α) Form aprūgnus, callum, Plaut. Pers. 305; Poen. 579 (vgl. Serv. Verg. Aen. 11, 65): lumbi, sinciput, Metell. pontif. b. Macr. sat. 3, 13 (2, 9), 12: viscus, Lucil. fr. b. Charis. 83, 15 K. (vgl. aprinus). – β) Form aprūnus, callum, Cato b. Plin. 8, 210: lumbus, Plin. 8, 210: adeps, Plin. 28, 167: sumina, Lampr. Heliog. 21, 3: dentes, Mart. Cap. 2, 197: condimentum, Apic. 8, 330: perna, Apic. 8, 339. – subst., aprūna, ae, f., Schwarzwildbret, Capitol. Max. 28, 2 u. Spart. Hel. Ver. 5, 4 P. (Jordan aprugna). Edict. Diocl. 4, 43. Charis. 83, 13. Not. Tir. 108, 27. – / Vgl. über aprinus u. aprunus Schuch Apic. 8, 330.
-
11 eviscero
ē-vīscero, (āvī), ātum, āre (ex u. viscus), I) (= exentero) der Eingeweide berauben, ausweiden, u. so zerfleischen, eig. u. übtr.: a) eig.: (columbam) pedibus eviscerat uncis, vom Habicht, Verg.: polluto eviscerat ungue, von Geryon, Sil. – evisceratus, Enn. u. Pacuv. fr.: evisceratum corpus patris, Cic. poët.: eviscerata corpora, Lact.: eviscerata divi corporis forma, eingeweide- u. fleischlose, Apul. – b) übtr., abluere terras et eviscerare, gleichs. ausweiden = auswaschen, Sen. nat. qu. 4, 2, 10. – opes suas, ausleeren, Cod. Iust. 3, 29, 7. – fidem, Ambros. Luc. 4. § 26. – cum curis eviscerarer, gequält wurde, Augustin. conf. 6, 6 extr. – II) aus dem Eingeweide od. Fleische herausnehmen, Solin. 53, 26.
-
12 inflabilis
īnflābilis, e (inflo), I) aufblasbar, viscus, v. der Lunge, Lact. de opif. 11, 4. – II) blähend, cibi, Cael. Aur. de morb. acut. 2, 40, 233; 3, 17, 139 u.a.
-
13 lacteolus
lacteolus, a, um (Demin. v. lacteus), milchweiß, puellae, Catull. 55, 17: agnus, Prud. perist. 11, 245: viscus, Auson. ep. 7, 46. p. 145 Schenkl: spiritus Eulaliae, Prud. perist. 3, 165.
-
14 latrocinor
latrōcinor, ātus sum, āri (2. latro), I) Kriegsdienste tun, Soldat sein, Plaut trin. 599. Plaut. fr. bei Non. 134, 27; vgl. Varro LL. 7, 52. – II) übtr., Freibeuterei-, Räuberei-, Straßenräuberei od. Seeräuberei treiben (auch v. unbefugten Kriegführen), Cic. u.a.: m. Dat., latr. navibus Romanorum, die Sch. der R. kapern, Eutr. 3, 7 in.: m. Acc., piratae simul terras ac maria latrocinantes, durch Raubzüge unsicher machend, Sen. contr. 1, 2, 8. – u. dav. übtr.: a) v. Raubfischen, auf etw. Jagd machen, pastinaca, Plin. 9, 144. – b) vom sezierenden Arzte, ita mortui praecordia et viscus in conspectum latrocinantis medici dari necesse est tale, quale etc., des mörderischen Arztes, Cels. 1. prooem. p. 7, 35 D. – / Aktive Nbf. Infin. latrocinare, Vopisc. Prob. 16, 6.
-
15 viscellum
-
16 viscera
vīscera, um, n., s. 1. vīscus.
-
17 visceralis
vīscerālis, e (1. viscus), im Inneren einer Sache befindlich, innerlich, motus, Augustin. serm. 28, 4.
-
18 visceratim
vīscerātim, Adv. (s. 1. vīscus), stückweise, Enn. fr. scen. 119.
-
19 viscereus
vīscereus, a, um (viscus, eris), aus Fleisch bestehend, Fleisch-, arvum, Prud. apoth. 1025.
-
20 aprinus
aprinus, a, um (aper, s. Prisc. 2, 59), vom Wildschweine, viscus, Lucil. fr. inc. 121 M.: dens, Augustin. de civ. dei 6, 7: dentes, Solin. 32, 30 M.: subst., aprina, ae, f., Schwarzwildbret, Iudic. coci et pist. 84 R. (Wernsdorf apruna). Vgl. Gloss. ›aprina, συάγριον (sc. κρέας)‹ u. ›aprinum, συάγρειον‹. – Oft Variante von aprunus, w. s.
- 1
- 2
См. также в других словарях:
Viscus — Vis cus, n.; pl. {Viscera}. [L., perhaps akin to E. viscid.] (Anat.) One of the organs, as the brain, heart, or stomach, in the great cavities of the body of an animal; especially used in the plural, and applied to the organs contained in the… … The Collaborative International Dictionary of English
viscus — [vis′kəs] n. [L] sing. of VISCERA … English World dictionary
Viscus — In anatomy, a viscus (IPAEng|ˈvɪskəs) (plural: viscera IPA|/ˈvɪsərə/) is an internal organ of an animal (including humans), in particular an internal organ of the thorax or abdomen. The viscera, when removed from a butchered animal, are known… … Wikipedia
Viscus — viduriai statusas T sritis gyvūnų anatomija, gyvūnų morfologija atitikmenys: lot. Viscus ryšiai: platesnis terminas – pagrindiniai terminai … Veterinarinės anatomijos, histologijos ir embriologijos terminai
viscus — noun (plural viscera) Etymology: Latin (plural viscera) Date: 1651 1. an internal organ of the body; especially one (as the heart, liver, or intestine) located in the great cavity of the trunk proper 2. plural heart 4 … New Collegiate Dictionary
viscus — /vis keuhs/, n. sing. of viscera. * * * … Universalium
viscus — noun a) One of the organs, as the brain, heart, or stomach, in the great cavities of the body of an animal; especially used in the plural, and applied to the organs contained in the abdomen. b) Specifically, the intestines … Wiktionary
viscus — An organ of the digestive, respiratory, urogenital, and endocrine systems as well as the spleen, the heart, and great vessels; hollow and multilayered walled organs studied in splanchnology. [L. the soft parts, internal organs] * * * vis·cus vis… … Medical dictionary
viscus — viscous … American English homophones
viscus — n. any of the internal organs of the body (especially in the abdominal cavity, i.e. the intestines) … English contemporary dictionary
viscus — [ vɪskəs] singular form of viscera. Origin from L … English new terms dictionary